Kluczowa różnica: jednordzeniowy procesor ma tylko jeden rdzeń, co oznacza, że ​​może uruchomić tylko jedną operację na raz. Dwurdzeniowy procesor to typ jednostki centralnej (CPU), która ma dwa kompletne rdzenie wykonawcze. Dwurdzeniowy stał się synonimem Intel Pentium Dual Core.

Komputery ewoluowały szybko od momentu ich wprowadzenia. Komputery zostały pierwotnie uruchomione, aby móc rozwiązywać aplikacje matematyczne. Komputery te były powolne w przetwarzaniu danych i mogły uruchomić tylko jedną operację na raz, co oznacza, że ​​inna operacja lub operacja musiała czekać na zakończenie jednej operacji, zanim można było rozpocząć kolejną operację. Były one znane jako procesory jednordzeniowe. Zapotrzebowanie na szybszą technologię stworzyło komputery z rdzeniem dwurdzeniowym, czterordzeniowym i wieloma innymi, w zależności od wymagań komputera.

Pojedynczy rdzeń odnosi się do liczby procesorów umieszczonych w systemie komputerowym. Pojedynczy rdzeń ma centralną jednostkę przetwarzania (CPU), która ma tylko jeden pełny rdzeń wykonawczy, co oznacza, że ​​może wykonywać tylko jedną operację na raz, co wymaga zakończenia pierwszej operacji przed uruchomieniem kolejnej. CPU to sprzęt odpowiedzialny za wykonywanie instrukcji programu komputerowego.

Procesory jednordzeniowe mogą czasami uruchamiać drugą aplikację przed zakończeniem pierwszej, ale zależy to od aplikacji i ilości pamięci potrzebnej do uruchomienia. Procesory jednordzeniowe są zwykle powolne w porównaniu z procesorami wielordzeniowymi, ponieważ procesor musi czekać na zakończenie jednej operacji przed rozpoczęciem innej; co skutkuje cofaniem aplikacji do działania.

Dwurdzeniowy procesor to typ jednostki centralnej (CPU), która ma dwa kompletne rdzenie wykonawcze. W związku z tym ma połączoną moc dwóch procesorów, ich pamięci podręcznych i kontrolerów pamięci podręcznej na jednym chipie. Dzięki temu dwurdzeniowe procesory doskonale nadają się do wielozadaniowości.

Dwurdzeniowe procesory mają dwa rdzenie, które mają niezależny interfejs do magistrali przedniej. Każdy rdzeń ma własną pamięć podręczną. Dzięki temu system operacyjny może mieć wystarczające zasoby do równoległego wykonywania intensywnych zadań.