Kluczowa różnica: Dźwięk jest mechaniczną wibracją, która przechodzi przez medium takie jak gaz, ciecz lub ciało stałe, aby stać się dźwiękiem. Dźwięk składa się z częstotliwości, z których niektóre możemy usłyszeć, podczas gdy inne nie możemy. Dźwięk jest definiowany technicznie jako zakłócenie mechaniczne przechodzące przez elastyczne medium. Światło jest promieniowaniem elektromagnetycznym widocznym dla ludzkiego oka. Światło jest widoczne, gdy odbija się od powierzchni i jest również mierzone w długościach fal. Widoczne światło (światło widoczne dla ludzi) ma długość fali między 380 nanometrów a 740 nanometrów. Podobnie jak całe promieniowanie elektromagnetyczne (EMR) światło jest emitowane i pochłaniane w maleńkich "paczkach" zwanych "fotonami" i wykazuje dwoistość fali-cząstki.

Wzrok i dźwięk to dwa z najczęściej używanych zmysłów i odgrywają istotną rolę w życiu człowieka. Kolory, które się widzi, piękne błękity i ładne purpury są niczym innym jak odbiciem światła obiektów, które widzimy. Z drugiej strony, dźwięki są raczej wibracjami niż odbiciami; to jak fala dźwiękowa odbija coś, co dociera do naszych uszu. Zwróć uwagę, jak głuche ludzie mogą poczuć muzykę poprzez odczuwanie wibracji na głośniku? Tak to działa. Dźwięk i światło są falami, ale różnią się od siebie naturą.

Dźwięk jest mechaniczną wibracją, która przechodzi przez medium takie jak gaz, ciecz lub ciało stałe, aby stać się dźwiękiem. Dźwięk składa się z częstotliwości, z których niektóre możemy usłyszeć, podczas gdy inne nie możemy. Dźwięk jest definiowany technicznie jako zakłócenie mechaniczne przechodzące przez elastyczne medium. Medium nie jest ograniczone do powietrza, ale może również obejmować drewno, metal, kamień, szkło i wodę. Dźwięk podróżuje falami: głównie fale podłużne i poprzeczne. Fale podłużne to fale, których kierunek wibracji jest taki sam jak ich kierunek ruchu. W kategoriach laika kierunek medium jest taki sam lub przeciwny do ruchu fali. Fala poprzeczna jest falą ruchomą składającą się z oscylacji prostopadłych do kierunku transferu energii; na przykład, jeśli fala porusza się w pionie, transfer energii odbywa się w sposób poziomy.

Właściwości dźwięku to: częstotliwość, długość fali, liczba falowa, amplituda, ciśnienie akustyczne, intensywność dźwięku, prędkość dźwięku i kierunek. Szybkość dźwięku jest ważną właściwością, która określa prędkość, z jaką dźwięk się porusza. Prędkość dźwięku różni się w zależności od medium, przez które podróżuje. Im większa elastyczność i niższa gęstość, tym szybszy dźwięk. Z tego powodu dźwięk przemieszcza się szybciej w ciałach stałych w porównaniu do cieczy i szybszy w cieczach w porównaniu do gazu. Zgodnie z How Stuff Works, "W 32 ° F. (0 ° C), prędkość dźwięku w powietrzu wynosi 1, 087 stóp na sekundę (331 m / s); w 68 ° F. (20 ° C), to 1, 127 stóp na sekundę (343 m / s). "Długość fali dźwięku jest odległością, jaką zaburzenie porusza się w jednym cyklu i jest związana z prędkością i częstotliwością dźwięku. Dźwięki o wysokiej częstotliwości mają krótsze fale i dźwięki o niskiej częstotliwości o dłuższych falach.

Światło jest promieniowaniem elektromagnetycznym widocznym dla ludzkiego oka. Światło jest widoczne, gdy odbija się od powierzchni i jest również mierzone w długościach fal. Widoczne światło (światło widoczne dla ludzi) ma długość fali między 380 nanometrów a 740 nanometrów. Podobnie jak całe promieniowanie elektromagnetyczne (EMR) światło jest emitowane i pochłaniane w maleńkich "paczkach" zwanych "fotonami" i wykazuje dwoistość fali-cząstki. Ta właściwość ma miejsce, gdy cząstka wykazuje właściwości zarówno fal, jak i cząstek. Światło jest zmienną cechą i wciąż wiele jego właściwości jest nieodkrytych lub obecnie obserwowanych. Uważa się, że światło podróżuje szybciej niż cokolwiek we wszechświecie; jednak naukowcom udało się zwolnić wiązkę światła do 38 kilometrów na godzinę, około 18 milionów razy wolniej niż pierwotna prędkość.

Właściwości światła obejmują: intensywność, kierunek propagacji, widmo częstotliwości lub długości fali, prędkość i polaryzację. Normalna prędkość światła w próżni wynosi 299 792 458 metrów na sekundę. Teoria stojąca za światłem zmienia się nieustannie, gdy odkrywane są nowe badania. Początkowo Pitagoras zaproponował, że promienie światła wyłoniły się z oka i uderzyły w obiekt.

Znany praktykujący optykę geometryczną Ibn al-Haytham twierdził, że wizja była wynikiem światła uderzającego w obiekt, który następnie byłby odbijany w oku osoby, co skutkowało widzeniem. Dwie główne właściwości odbicia światła i załamania światła służą głównie do opisania, w jaki sposób przebiega światło. Promień światła trafia na błyszczącą gładką powierzchnię i odbija się. Prawo odbicia stwierdza, że ​​promień wychodzi z powierzchni pod takim samym kątem do kąta, z jakim uderzył w powierzchnię. Prawo załamania sugeruje, że kiedy promień światła przechodzi od jednego przezroczystego medium do innego przezroczystego, takiego jak od powietrza do wody, zmienia prędkość i sposób, w jaki się wygina. Właśnie dlatego diamenty są tak świecące, że powodują spowolnienie światła, gdy przechodzi przez nie. Refrakcję stosuje się również po poprawieniu wzroku; za pomocą szkła, które jest zakrzywione pod pewnym kątem, wzrok osoby może zostać skorygowany poprzez sposób załamania światła w oku. Prędkość światła przy próżni mierzona jest przy prędkości 186 000 mil na sekundę (około 300 000 kilometrów na sekundę). Ponieważ światło jest uważane za falę w większości scenariuszy, mierzy się je również w częstotliwościach o krótkich falach o wysokiej częstotliwości i dużej energii oraz o długich falach o niskiej częstotliwości i niskiej energii.

Po utworzeniu światła powstała teoria falowa. Inni badacze, w tym Max Planck i Albert Einstein, rozpoczęli badania przy użyciu światła. Plancka zasugerował, że światło niosło energię, która została dodatkowo rozwinięta przez Einsteina w eksperymencie, w którym rozbłysnął światłem na metalowej powierzchni i odkrył, że światło przenosi swoją energię na elektrony, które poruszałyby się wzdłuż metalu lub były z niego wyrzucane. Doprowadziło to do przenoszenia zdjęć i sugerowało, że w niektórych scenariuszach światło działało jak cząstka. Niels Bohr rozwinął tę teorię jeszcze dalej, stwierdzając, że elektrony przesuwają się z wyższego poziomu orbitalnego na niższy, który emituje światło w postaci zdjęć. To spowodowało, że światło było uważane za mające zarówno właściwości fal, jak i cząstek.

Dźwięk i światło mają wiele podobnych właściwości, takich jak fale i oba mogą odbijać medium. Jednak zawierają również wiele różnic. Fala dźwiękowa jest wibracją lub zakłóceniem fali z powodu obiektu, który powoduje, że wydaje dźwięk. Jednak dźwięk również potrzebuje medium do podróży. W próżni nie ma dźwięku, ponieważ nie ma powietrza, przez co dźwięk nie mógłby się poruszać. Dlatego nie ma dźwięku w przestrzeni. Światło ma podwójne właściwości zarówno fali, jak i cząstki. Światło nie wymaga podróży określonego medium, a zatem światło można zobaczyć nawet w kosmosie. Światło jest również formą energii, która przejawia się, kiedy elektron przesuwa się z orbitalu wyższego na niższy. Światło porusza się również szybciej w porównaniu do dźwięku; właśnie dlatego najpierw widzimy rozjaśnienie i słyszymy grzmoty, które nastąpią później.