Kluczowa różnica: System zdjęć I został nazwany "I", jak to zostało odkryte przed photosystem II. Jednak podczas procesu fotosyntezy, Photosystem II wchodzi w grę przed fotosystemem I. Główną różnicą między nimi jest długość fali światła, na którą reagują. Fotosystem I pochłania światło o długości fal mniejszej niż 700 nm, natomiast fotosystem II absorbuje światło o długości fali krótszej niż 680 nm. Jednak oba są równie ważne w procesie tlenowej fotosyntezy.
Rośliny, algi i wiele gatunków bakterii bierze udział w procesie fotosyntezy. Jest to jedno z głównych źródeł energii dla roślin i większości innych rodzajów bakterii. Aby rośliny i cyjanobakterie mogły wykonywać tlenową fotosyntezę, potrzebują obu fotosystemów I i II. Fotosynteza tlenowa wykorzystuje dwutlenek węgla i wodę do produkcji tlenu i energii.
Systemy fotograficzne są strukturalnymi jednostkami kompleksów białkowych, które biorą udział w fotosyntezie. Przeprowadzają pierwotną fotochemię fotosyntezy, czyli absorpcję światła i transfer energii i elektronów. W roślinach i glonach fotosystemy znajdują się w chloroplastach, podczas gdy w bakteriach fotosyntetycznych można je znaleźć w błonie cytoplazmatycznej.
Fotosystem został nazwany "ja", jak to zostało odkryte przed photosystemem II. Jednak podczas procesu fotosyntezy, Photosystem II wchodzi w grę przed fotosystemem I. Główną różnicą między nimi jest długość fali światła, na którą reagują. Fotosystem I pochłania światło o długości fal mniejszej niż 700 nm, natomiast fotosystem II absorbuje światło o długości fali krótszej niż 680 nm. Jednak oba są równie ważne w procesie tlenowej fotosyntezy.
Fotosystem I zawiera cząsteczkę chlorofilu A P700, która pochłania fale o długości mniejszej niż 700 nm. Otrzymuje energię z fotonów, oprócz związanych z nimi pigmentów pomocniczych w swoim systemie antenowym, oraz z łańcucha transportu elektronów z systemu Photosystem II. Wykorzystuje energię ze światła, aby zredukować NADP + (fosforan dinukleotydu nikotynamidoadeninowego) do NADPH + H +, lub po prostu zasilić pompę protonową (plastochinon lub PQ).
Photosystem II, który jest pierwszym kompleksem białkowym w fotosyntezie zależnej od światła, zawiera cząsteczkę chlorofilu-A P680, która absorbuje światło o długości fali krótszej niż 680 nm. Otrzymuje energię z fotonów i powiązanych z nią pigmentów pomocniczych w swoim systemie antenowym i wykorzystuje ją do utleniania cząsteczek wody, wytwarzania protonów (H +) i O2, jak również przekazywania elektronu do łańcucha transportu elektronów.
W procesie fotosyntezy fotosystem II absorbuje światło, za pomocą którego elektrony w chlorofilu centrum reakcji są wzbudzane do wyższego poziomu energii i są uwięzione przez pierwotne akceptory elektronów. W fotosystemie II grupa czterech jonów manganu ekstrahuje elektrony z wody, które są następnie dostarczane do chlorofilu za pośrednictwem aktywnej redoks tyrozyny.
Następnie elektrony są poddawane fotopowielaniu, które przechodzą przez kompleks cytochromu b6f do fotosystemu I poprzez łańcuch transportu elektronów osadzony w membranie tylakoidowej. Energia elektronów jest następnie wykorzystywana w procesie zwanym chemiosmozą. Energia ta jest wykorzystywana do transportu wodoru (H +) przez błonę, do światła, w celu zapewnienia siły napędowej protonu do generowania ATP. ATP jest generowany, gdy syntaza ATP transportuje protony obecne w świetle do zrębu, przez błonę. Protony są transportowane przez plastochinon. Jeśli elektrony przechodzą tylko raz, proces ten nazywany jest niecykliczną fotofosforylacją.
Gdy elektron dociera do fotosystemu I, wypełnia centrum chlorofilu w centrum reakcji fotosystemu I. Następnie elektrony zostają zindeksowane i zostają uwięzione w cząsteczce akceptora elektronów fotosystemu I. Elektrony mogą nadal przechodzić przez cykliczny transport elektronów wokół PS I lub przechodzić przez ferredoksynę do enzymu reduktazy NADP +. Elektrony i jony wodoru dodaje się do NADP + z wytworzeniem NADPH, który następnie transportuje się do cyklu Calvina w celu reakcji z 3-fosforanem glicerynowym, razem z ATP z wytworzeniem 3-fosforanu aldehydu glicerynowego. 3-fosforan gliceraldehydu jest podstawowym blokiem budulcowym, który może być wykorzystywany przez rośliny do wytwarzania różnych substancji.