Kluczowa różnica: Elektroujemność jest właściwością chemiczną, która decyduje o tendencji atomu do przyciągania elektronów w wiązaniu kowalencyjnym. Jest to właściwość, której nie można zmierzyć bezpośrednio. Powinowactwo atomowe atomu to ilość energii, którą atom wywiera, gdy do elektronu dodaje się neutralny atom lub cząsteczkę, aby uczynić z niego jon ujemny. W fizyce ciała stałego powinowactwo elektronowe jest również znane jako energia potrzebna do przeniesienia elektronu z dna najniższego pasma przewodnictwa do stanu stacjonarnego w pobliskiej próżni.

Elektroujemność i powinowactwo elektronowe to dwa różne terminy, z którymi spotykają się ludzie, kiedy mają do czynienia z atomami i wiązaniami. Podstawowa nauka nauczyła nas, że atomy tworzą więzi, pożyczając elektrony, rozdając elektrony lub dzieląc się elektronami. Te elektrony są odpowiedzialne za formowanie wielu różnych rzeczy, które znamy i używamy w codziennym życiu, w tym podstawowej konieczności, takiej jak woda. Kiedy mówimy o wiązaniach, elektroujemność i powinowactwo elektronowe odgrywają ogromną rolę. Te dwa pojęcia są często mylone z powodu ich podobieństwa, ale w rzeczywistości odnoszą się do dwóch różnych rzeczy i mają wiele różnic.

Elektroujemność jest właściwością chemiczną, która decyduje o tendencji atomu do przyciągania elektronów w wiązaniu kowalencyjnym. Jest to właściwość, której nie można zmierzyć bezpośrednio i zależy od liczby atomowej atomu i od odległości, którą jego elektrony walencyjne znajdują się od naładowanego jądra. Stąd im wyższa elektroujemność związku lub pierwiastka, tym bardziej przyciąga do niego elektrony. Pojęcie elektroujemności zaproponował Linus Pauling w 1932 r. Jako dodatek do teorii wiązania walencyjnego. Ponieważ elektroujemności nie można zmierzyć bezpośrednio, oblicza się ją przy użyciu atomowych i molekularnych właściwości, takich jak ładunek jądrowy i liczba / położenie innych elektronów obecnych w powłokach atomowych.

Powinowactwo atomowe atomu to ilość energii, którą atom wywiera, gdy do elektronu dodaje się neutralny atom lub cząsteczkę, aby uczynić z niego jon ujemny. W fizyce ciała stałego powinowactwo elektronowe jest również znane jako energia potrzebna do przeniesienia elektronu z dna najniższego pasma przewodnictwa do stanu stacjonarnego w pobliskiej próżni. Kiedy elektron dodaje się do atomu lub cząsteczki, im więcej energii uwalnia, tym łatwiej atom staje się jonem. Powinowactwo elektronowe jest właściwością, którą można łatwo zmierzyć za pomocą naukowych miar, takich jak energia uwolniona po dodaniu elektronu.

Chociaż są do siebie podobne i mierzą tendencję atomu do przyciągania elektronów; mają niewiele różnic. Jedną z głównych różnic jest to, że pojęcie elektroujemności nie jest policzalne i jest używane przede wszystkim do wyjaśnienia wiązań kowalencyjnych i polaryzacji wiązania. Jednak powinowactwo elektronowe jest mierzalne i można je łatwo zmierzyć, mierząc ilość energii uwolnionej po dodaniu elektronu. Elektroujemność pomaga również zrozumieć położenie pary elektronów wiążących. Elektroujemność dotyczy pojedynczych atomów, natomiast powinowactwo elektronowe zajmuje się atomami w cząsteczce. Elektroujemność jest również właściwością, podczas gdy powinowactwo elektronowe jest miarą. Wartości elektroujemności mogą również zmieniać się w zależności od cząsteczki, z którą się wiąże, podczas gdy powinowactwo elektronowe się nie zmienia.